Şu güzel hikayede bir detay var. Bir Kızılderili köyüne saldırıp, yakıp yıkarlar. Sadece bir dede ve torun sağ kalır. Acı acı enkaza bakıp köyün yağmalanmış halini çaresizce seyretmektedirler. Dede Kızılderili duman kokuları arasında başını ellerinin arasına almış durmaktadır.
"Dinliyorum, içimdeki kurtların sesini dinliyorum. Ve onların birbirleriyle kavgasını izliyorum. Biri siyah kurt, diğeri beyaz kurt. Siyah kurt 'yak, yık, saldır, sen daha kötüsünü yap, intikam al' diye uluyor. Beyaz kurt ise 'sakin kal, sev, tekrar dene, yeniden başla, yapabilirsin' diye uluyor. Bazen siyah olan üste çıkıyor. Bazen beyaz olan. İçimde durmadan birbirleriyle savaşıyorlar."
Torun merakla soruyor: "Peki hangisi kazanacak dede?" Ve yaşlı Kızılderiliden gelen cevap: "Ben hangisini beslersem o kazanacak evlat..."
Evet, kurt benzetmesiyle anlatılan metafordaki durum hep içimizde var. Kararlarımız ve yapmak istediklerimizle ilgili sürekli bir savaş halindeyiz. iç sabotajcınızın Siyah Kurdu beslediği kesin, siz Beyaz kurdu besleyin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder